کلام ناب
بیست و چهارم ذی الحجه روز غدیر ثانی
نصوص صریحه بر ولایت بلافصل امیرالمومنین (ع)
شیعه برای غدیر و غدیر همه چیز شیعه است
راه مستقیم علی و اهل بیت (علیهم السلام) است
تمسک به غدیر تنها راه سعادت
تبلیغ موضوع ولایت و امامت توسط پیامبر گرامی اسلام
روز غدیر اعلام رسمی ولایت امیرالمومنین علیه السلام
امیرالمومنین علی علیه السلام اعظم آیات الهی
استدعا دارم نظر مبارک خود را در خصوص حدیث «اَلْفَقْرُ فَخْرِی» که مى گویند منسوب به رسول اکرم صلی الله علیه و آله مى باشد، بیان فرمایید. در احادیث بی شمار دیگرى از جمله دعاى بعد از نماز ایام مبارک رمضان آمده است که: «اَللَّهُمَّ أَغْنِ کلَّ فَقِیرٍ»، اگر فقر، مایه افتخار و مباهات باشد، چگونه در دعاى مذکور براى برطرف شدن آن دعا شده است؟
مى گویند: خدا قدیم است و مکان ندارد، درصورتى که روح هم مکان ندارد؛ آیا این مطلب صحیح است؟
آیا کسانى که در سنّ جوانى و یا در کودکى در حادثه هاى مختلفى جان خود را از دست مى دهند، این همان تقدیرات الهى است؟ (بعضى مردم مى گویند: هر کس در کودکى و یا جوانى مى میرد، پدر، مادرش و یا خودش گنهکار مى باشند.)
چنانچه می دانیم و عمل و شرع و آیات و احادیث بر آن دلالت دارد، یکی از سنن الهی که همواره جاری و برقرار بوده و هست، امتحان بندگان و انتخاب صُلحا و زبده گیری و برگزیدن است. زندگی و مرگ، بینوایی و توانگری، تندرستی و بیماری، جاه و مقام، داشتن و نداشتن هر نعمت و گردش هر حالت، مصائب و مکاره، خوشحالی ها و شادمانی ها، همه وسایل تخلیص و تربیت و امتحان و ارتیاض و برای ظهور کمالات و فعلیّت استعدادات و نمایش شخصیّت و ایمان و صبر و استقامت افراد و درجه حضور و تسلیم آنها در اطاعت اوامر خداوند جهان است.
آیا کسانى که مذهب تشیع و رهبران آن را قبول ندارند، اگر کار مفیدى انجام دهند و خادم اجتماع باشند، مثلاً وسایل حمل و نقل و دارو بسازند و هدفى جز خدمت نداشته باشند، خدمتشان بی فایده است و خداوند آنها را از بهشت محروم مى کند؟
با توجه به حدیث پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در مورد فاطمه زهرا علیها السلام «إِنَّ اللهَ یرْضَى لِرِضَاک وَ یغْضَبُ لِغَضَبِک» آیا این نقص در ذات خدا نیست که اختیار خود را به بنده خود می دهد؟
اگر شخصى عقیده اش این باشد که در عالم قبر تنها از روح سوال مى نمایند نه از روح و جسم، آیا انحرافى در عقیده این شخص به نظر مى رسد، یا خیر؟
در کتاب عین الحیات علامه مجلسى مى خوانیم که: «بدان که از جمله عقایدى که انکار آنها کفر است و اقرار به آنها واجب و از ضروریات مذهب است، اقرار کردن به بهشت و دوزخ است؛ و باید اعتقاد داشت که بهشت و دوزخ، الحال موجودند». اگر یک شیعه بگوید: «الآن بهشت و دوزخ موجود نیست»، حکم این شخص چیست؟
چه کنم که مورد توجه امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف قرار گیرم؟
آیا اشعار خودمانى که با الفاظ و عبارات خودمانى و زبان عامیانه براى اهل بیت علیهم السلام مى گویند، صحیح است یا نه؟