چه کنیم تا حالت راز و نیاز و دعا را در خود به وجود آوریم؟
آیا شمشیر حضرت على علیه السلام نزد مبارک امام زمان (عج) مى باشد؟ آیا موقع ظهور موفور السرور از آن به عنوان و به صورت سنبل استفاده مى نمایند؟ با وجود این سلاح هاى مخرّب پیشرفته ساخت دست بشر، آن بزرگوار به چه نحو به مصاف این سلاح ها مى روند؟
آیا صحیح است که راز غیبت امام را منحصر به حکمتى نماییم که پس از غیبت معلوم مى گردد؟
چگونه در بحث ولایت فقهاء به توقیع شریف که سنداً و دلالتاً مخدوش است تمسّک مى شود؟
چگونه غیبت امام با تماس مردم و استغاثه از آن حضرت مفهوم پیدا می کند؟
اگر حکایت هایى در مورد مداخله حضرت در عصر غیبت، در امور براى شخصى یقین آور نباشد، چگونه مى توان براى امام غایب فایده اى تصوّر نمود؟
نصب امام در صورتى که غایب از انظار باشد و متصرّف در امور و رتق و فتق و اصلاح احوال جامعه نباشد، چه فایده اى دارد؟
آیا احادیث «امان» عقلاً صحیح است؟ چرا با وجود امام علیه السلام، شاهد بلایاى ارضى و سماوى هستیم؟
آیا روایاتى که علم ما کان و ما یکون را براى امام ثابت مى کند، صحیح است؟ در صورت صحّت، چرا اقدام به هلاکت خود مى نمودند؟
س. از خطيبى شنيدهام كه حضرت على علیه السلام از شهادت خود در روز بيست و يكم رمضان به وسيله «ابنملجم» ـ عليه اللعنة ـ آگاهى داشته است. چرا علاج واقعه را قبل از وقوع نكردند با وجود آنكه قرآن فرموده: (لَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ)؟