چه کنیم تا حالت راز و نیاز و دعا را در خود به وجود آوریم؟
درباره ثواب هایى که براى برخى از اعمال در احادیث ذکر شده (مثلاً اگر کسى سوره «المطفّفین» را بخواند خداوند ایمنى در روز قیامت را به او عطا مى کند و ... ). سؤال این است که آیا اگر هر انسان عادى این اعمال را انجام دهد مشمول ثواب آن مى شود و یا اینکه انجام این اعمال باید با شرایط خاصى باشد تا ثواب آن به انسان برسد؟
آیا خارج شدن خانم ها از منزل با مانتو شلوار از نظر شرعى اشکال دارد؟ اگر اشکال دارد، لطفاً بفرمایید چرا؟
دختر نمونه کیست؟ (پاسخ مرجع ولائی حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی قدس سره به نامه ای درباره ملاک های دختر نمونه به مناسبت میلاد حضرت معصومه علیها السلام و روز دختر)
ظاهراً روزى حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم بیمار بودند و امیرالمؤمنین علیه السلام موظّف بودند که بدن حضرت یا سر حضرت را روى پاى خود نگه دارند. در این حال پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به خواب رفتند و نزدیک مغرب شد و براى اینکه نماز حضرت امیر علیه السلام قضا نشود، ردّ الشمس شد. تفصیل این جریان چیست؟ و روایت آن در کجا مذکور است؟
فی حدیث عن رسول الله صلی الله علیه و اله و سلم: قَالَ اللهُ تَبَارَک وَتَعَالَى کلُّ عَمَلِ ابْنِ آدَمَ هُوَ لَهُ غَیرَ الصِّیامِ هُوَ لِی، وَأَنَا أَجْزِی بِهِ» (خصال). مراد از فرمایش خداى تعالى چیست؟
با اینکه خداى تعالى مى فرماید: «وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیرَ الزَّادِ التَّقْوَى»، و به همین آیه هم در نهج البلاغه استناد شده است، چگونه به حضرت امیر علیه السلام نسبت داده شده که فرمود: وَحَمْلُ الزَّادِ أَقْبَحُ کلِّ شَیءٍ إِذَا کانَ الْوُفُودُ عَلَى الْکرِیمِ
با توجه به «اَلنَّاسُ کلُّهُمْ هَالِکونَ إِلَّا الْعَالِـمُونَ ... إلخ» که بالأخره مخلصین را نیز در خطر عظیم مى داند، عاقبت کار همه طبقات خیلى مشکل و ناراحت کننده به نظر مى رسد؛ بنابراین تکلیف چه مى شود؟
از بعضى از علما شنیده شده که روایت داریم اگر کسى به حج مشرّف شود، بعد از برگشتن از مکه، خداوند متعال براى آن حاج، تا چهار ماه، گناه ـ هرچه باشد ـ نمى نویسد. بفرمایید که آیا چنین روایتى داریم یا نه؟ و بر فرض بودن روایت، سندش صحیح است یا نه؟ و در صورت صحّت، آن روایت را چطور معنى نماییم؟
در احادیث است که ثواب عمل بسیار کوچک گاهى به اندازه عمل بزرگ تعیین شده است. مثلاً کسى که صد مرتبه «سبحان الله» بگوید افضل است از بردن صد قربانى در حج؛ یا اینکه اگر کسى سه مرتبه صلوات بفرستد، ثوابش را به جز خدا کسى نمى تواند بنویسد. آیا این احادیث صحیح است؟
در کتاب نهج الفصاحه (صفحه 260، روایت شماره 1254) چگونه مى شود که شوخى و جدّى آن یکى باشد در رجوع یحتمل مصداق داشته باشد؛ ولى در نکاح و طلاق که قصد انشاء و حضور عدلین لازم است چطور؟ لطفاً مشروحاً بیان فرمایید.